เถา เยฺวียนหมิง (จีนตัวย่อ: 陶渊明; จีนตัวเต็ม: 陶淵明; พินอิน: Táo Yuānmíng; ค.ศ. 365–427) หรือ เถา เฉียน (จีน: 陶潛; พินอิน: Táo Qián; หรือ T'ao Ch'ien ในระบบถอดเสียงแบบเวด-ไจลส์) เป็นกวีและขุนนางชาวจีนผู้เป็นหนึ่งในกวีที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในช่วงยุคหกราชวงศ์ เถา เยฺวียนหมิงเกิดในช่วงยุคราชวงศ์จิ้นตะวันออก (ค.ศ. 317–420) และเสียชีวิตในช่วงยุคราชวงศ์หลิวซ่ง (ค.ศ. 420–479) (ช่วงรอยต่อระหว่างราชวงศ์จิ้นและราชวงศ์ซ่ง) เถา เยฺวียนหมิงใช้ชีวิตส่วนใหญ่อย่างสันโดษ อาศัยในชนบท ทำนา อ่านตำรา ดื่มสุรา รับแขกเป็นครั้งคราว และเขียนกวีนิพนธ์ซึ่งมักสะท้อนถึงความสุขและความยากลำบากของชีวิต ตลอดจนถึงการตัดสินใจถอนตัวจากราชการของเถา เยฺวียนหมิง รูปแบบกวีนิพนธ์ที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมาของเถา เยฺวียนหมิงค่อนข้างขัดกับบรรทัดฐานในงานเขียนวรรณกรรมในสมัยนั้น[1] ในยุคราชวงศ์ถัง (ค.ศ. 618–907) เถา เยฺวียนหมิงเป็นที่รู้จักในฐานะผู้ถือสันโดษ ในสมัย ราชวงศ์ซ่งเหนือ (ค.ศ. 960–1127) ปัญญาชนผู้มีอิทธิพลอย่างซู ชื่อ (ค.ศ. 1037–1101) ประกาศว่าเถา เยฺวียนหมิงเป็นตัวอย่างที่ดีเลิศของกวีที่เที่ยงแท้และเป็นธรรมชาติ โดยคาดการณ์ว่าเถา เยฺวียนหมิงจะมีชื่อเสียงทางวรรณกรรมอย่างยั่งยืน[2] การรวมผลงานกวีนิพนธ์ของเถา เยฺวียนหมิงเข้าในประชมบทนิพนธ์วรรณกรรมเหวิน-สฺเหวี่ยนในศตวรรษที่ 6 ก็เป็นการยืนยันเป็นอย่างน้อยว่าเป็นจุดเริ่มต้นของชื่อเสียงของเถา เยฺวียนหมิงในยุคนั้นเอง อย่างน้อยก็ในพื้นที่บ้านเกิดของเถา เยฺวียนหมิง ภายหลังเถา เยฺวียนหมิงได้รับการยกย่องว่าเป็นตัวแทนที่สำคัญที่สุดของกวีนิพนธ์ที่เป็นที่รู้จักในปัจจุบันว่าเป็นกวีนิพนธ์นาไร่ เถา เยฺวียนหมิงค้นพบแรงบันดาลใจในความงามและความเรียบง่ายของธรรมชาติที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ภาพวาดที่แสดงภาพของเถา เยฺวียนหมิงปรากฏในอู๋ชฺวางผู่ (無雙譜, ทำเนียบวีรชนไร้เทียมทาน) โดยจิน กู่เหลียง